Rozdział 7

Kłos i Wrona podeszli do mnie i mocno przytulili. Kurek nawet nie spojrzał w moją stronę. Na początku wahałam się, czy podjęłam dobrą decyzję, ale teraz jestem pewna na 100%, że dobrze postanowiłam. Jednego jestem pewna. Mieszkając z tymi dwoma wariatami w jednym pokoju na pewno nie będę mogła narzekać na nudę. Oczywiście bardzo się z tego cieszę, ponieważ jestem osobą, która nie lubi nudy. A tak właściwie są takie osoby, które ją lubią? Chyba nigdy się tego nie dowiem. Z resztą moje przemyślenia nie są do końca przemyślane więc co poradzić.

-Dobra panowie. Wracamy do treningu. Niedługo eliminacje do Mistrzostw Europy więc musimy się dobrze przygotować.- z rozmyśleń wyrwał mnie głos Antigi. Chyba wam jeszcze tego nie mówiłam, więc powiem teraz. Stephan kazał mi do siebie mówić po imieniu, bo jak to stwierdził: „Nie jestem aż taki stary żeby mówić do mnie Per Pan, a jak ktoś zwraca się do mnie trenerze to czuję się niezręcznie”. W takiej sytuacji oboje postanowiliśmy, że będziemy do siebie mówić jak kumpel do kumpla. Co ja pierniczę. Przecież w gruncie rzeczy to jest mój szef. Dobra tam. Mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi.

-Nikola, jeśli chcesz to możesz zacząć swoją pracę od jutra. Dzisiaj możesz się rozpakować w pokoju, czy coś w tym typie.- rzekł Stephane.

-A mogłabym zanieść swoją walizkę do pokoju, a potem wrócić na trening? Według mnie to będzie dobre wyjście.

-Tak. Oczywiście.- uśmiechnął się do mnie, a ja zaczęłam zmierzać ku wyjściu z sali. Powiem wam szczerze, że ten Antiga to spoko gość. Można z nim pogadać. Fajnie, że umie mówić po Polsku, ale od razu widać, że sprawia mu to jeszcze trochę kłopot, więc zazwyczaj na treningach mówi albo po Angielsku, albo po Włosku. Tak samo jak drugi trener. A co do niego. Jeszcze nie zamieniłam z nim nawet słowa. Na pierwszy rzut oka wydaje się strasznie surowy. No ale czasami pozory mylą. Mam nadzieję, że będzie mi się z nimi dobrze pracowało. Bardzo się cieszę, bo chłopaki od razu przyjęli mnie do swojego grona. Winiar stwierdził, że nie zdarza się często, że tak szybko zaprzyjaźniają się z kimś obcym. Coś czuję, że świetnie się będę z nimi dogadywać. Są tak samo rąbnięci jak ja. W pozytywnym sensie oczywiście. Dobra. Koniec tych przemyśleń, bo w końcu mi się mózg przegrzeje.

Doszłam do pani Emilki i wzięłam od niej mój bagaż. Podziękowałam ładnie i ruszyłam na drugie piętro , które jak się dowiedziałam zajmowali siatkarze. Trenerzy, statystycy itp. mięli pokoje na trzecim piętrze. Dzięki Bogu jest tu winda, no bo komu by się chciało łazić po schodach? No właśnie. Nikomu. Była kiedyś taka akcja jak chodziłam tu do „liceum”. Jechałam z Arczim i Jankiem tą właśnie windą aż się zatrzymała. Mówię wam! Jakiego miałam w tedy stracha! Naprawili ją dopiero kilka godzin później, więc wiecie. Na wspomnienia mi się kurde zebrało. Ech. Wysiadłam na odpowiednim piętrze, ale chwilka… Przecież nie wiem, w którym pokoju mam tą walizkę zostawić! Boże. Jaka ja jestem głupia. Zostawiam bagaż na korytarzu i pędzę jak jakaś poparzona po tych pieprzonych schodach (!!!) na salę od gier zespołowych, w której odbywa się trening. Wpadam tam z wielkim hukiem i na moje policzki od razu wkradają się rumieńce.

-Tak, tak to znowu ja. Sorki, że przeszkadzam Stephane, ale mam sprawę. Karol! Andrzej! Do które…

-Pokój 69 jest nasz.- nie dali mi dokończyć, tylko od razu otrzymałam odpowiedź. Serio? Aż tak dobrze mnie znają. Kurde. Przecież znamy się dopiero dwa dni. Aż taka przewidywalna jestem?

-Em… Dzięki.- speszyłam się, a oni roześmiali. Już nic nie mówiąc wyszłam z pomieszczenia i skierowałam w stronę maszyny, która wozi ludzi z góry na dół i z dołu do góry. Nie. Nie mam na myśli fotela dentystycznego. Po wjechaniu na drugie piętro i zabraniu ze sobą walizki skierowałam się do pokoju z bardzo zacnym numerkiem, a mianowicie 69. Czemu akurat 69? No ja się pytam czemu? Ech. Będzie ciekawie, oj będzie. Podchodzę do odpowiednich drzwi i próbuję je otworzyć. Właśnie. Tylko i wyłącznie próbuję bo pomieszczenie jest zamknięte i nie mam jak się do niego dostać.

-Ja pierdzielę.- powiedziałam sama do siebie i zrobiłam tak zwanego „facepalm’a” . Nie wiem co się ze mną dzieje. Jestem aż tak najarana tą pracą, że już racjonalnie nie myślę? Dobra trudno. Po raz kolejny schodzę po schodach (!!!) i zmierzam w kierunku sali. Tam, jakieś trzy metry od drzwi stoi Karol i trzyma w ręku klucze. Uśmiecha się do mnie i zaczyna tą swoją gadkę.

-No, no Nikola. Jakaś ty głupiutka.

-Jak ja jestem głupia to dla ciebie już nie ma skali.- odgryzłam się.

-Foch! Nie dostaniesz klucza!- rzucił i zaczął odchodzić. 

-Karol! Przestań się wygłupiać! No przepraszam!- nic nie odpowiedział.

-Stephane. Mam pytanie. Czy jest jeszcze możliwość zmiany pokoju?- zapytałam, a Karol od razu zareagował. Nie zauważyłam wcześniej, ale większość siatkarzy próbuje powstrzymać śmiech. Coś marnie im to wychodzi.

-Nie, nie! Uznajmy, że nie zadałaś tego pytania. Masz ten klucz.- uśmiechnął się Kłos i podał mi upragniony przedmiot.

-Dziękuję.- powiedziałam i dałam mu całusa w policzek. Podeszłam jeszcze do Antigi i powiedziałam, że jednak dzisiaj nie mogę być na treningu, ponieważ mam jeszcze jedną bardzo ważną sprawę do załatwienia. Zgodził się bez żadnych sprzeciwów. Pamiętacie jak obiecałam dziewczyną, że ułożę jakiś „sexy” układ taneczny? Zajęłam się nim dzisiaj rano podczas biegania. Tak. Biegałam dzisiaj. Potem znowu położyłam się na kanapie i spałam do pierwszej. Mniejsza z tym. Sama jestem bardzo zdziwiona, że ułożenie czegoś nowego zajęło mi tak mało czasu. Mam nadzieję, że im się spodoba, bo układ w ogóle nie jest trudny. To chyba lepiej.

Wjechałam na odpowiednie piętro i otworzyłam drzwi do naszego pokoju. Był sporych rozmiarów. Trzy łóżka, ogromna szafa, telewizor, radio, wyjście na balkon no i łazienka. Bałam się czego mogę się po niej spodziewać. Weszłam i zdziwiłam się, ale pozytywnie. Wcale nie była taka mała. Wypasiony prysznic, umywalka, kibelek i półki na kosmetyki itp. Jestem pod wrażeniem! Zaczęłam się rozpakowywać. Otworzyłam szafę i na wolnych półkach rozłożyłam swoje ubrania, na spodzie postawiłam buty. Nie brałam tego tak strasznie dużo, bo mam blisko do domu i w każdej chwili mogę do niego po coś iść. Nie to co Karol i Andrzej. Prawie cała szafa i miejsce w łazience było zawalone ich rzeczami. W końcu to faceci. Czego innego można było się po nich spodziewać? Torbę z aparatem położyłam na jednym z łóżek i zamykając drzwi zmierzałam ku wyjściu z ośrodka. Muszę zobaczyć co tam u Oli. Pewnie marnie się czuje. W końcu mało nie wypiłyśmy. Matczak już jutro wieczorem musi wracać do swojego domciu w Warszawie bo wyjeżdża z rodzicami do jakiejś tam ciotki. W sezonie reprezentacyjnym mieszka w stolicy w domu rodzinnym, a w czasie gdy Piotrek ma sezon klubowy to razem z nim w Rzeszowie. W dodatku muszę jeszcze zdążyć przed 17:00 przećwiczyć nowo wymyślony układ. Dochodzę do domu, a tam spotyka mnie wspaniały widok. Olka leżąca na kanapie, wpieprzająca chipsy i oglądająca  „Dlaczego ja?”. No gratulacje po prostu.

-Hejka. Jak się czujesz?- zapytałam uśmiechnięta.

-Masakrycznie! Łeb mnie nawala…

-Hehe. No to trzeba było tyle nie spać tylko iść ze mną na trening. Przy okazji zobaczyłabyś pokój, w którym razem z Kłosem i Wroną będę mieszkać.

-Nie pierdol jak Makłowicz. Przecież na treningu jest Piotrek…

-Oluś…- szepnęłam i usiadłam koło niej- On cię kocha. Tego jestem pewna. I ty kochasz jego, prawda? (pokiwała głową) Więc w czym problem? Nie możesz przeze mnie rezygnować z miłości.

-On mnie okłamał. Cały czas mnie okłamywał. Muszę z nim o tym porozmawiać. Chcę usłyszeć jak będzie się tłumaczył.

-Ok. Zrobisz jak chcesz, ale żebyś mi potem nie płakała w ramię!- powiedziałam i poszłam do kuchni. Jak zawsze uparta Matczak wie lepiej!

                                            *****************************

I mamy siódmy rozdział. Mam nadzieję, że wam się podoba J Miałam chwilę czasu więc spróbowałam coś napisać i wyszło takie coś. ;)

Wygrywamy z Rosjanami 3:2 i zajmujemy 2 miejsce w MHJW. Nie wiem jak wy, ale ja jestem cholernie dumna z chłopaków :D  Krzysiu i Piotrek dostali nagrody indywidualne ^^ Moim zdaniem jak najbardziej zasłużone J

Bartek Kurek nie zagra w MŚ! Co wy na to? L 

Pozdrawiam kochani i do następnego ;*