Rozdział 3

-Cześć.- powiedział Piotrek podchodząc do stolika, przy którym siedzę. Oj coś wyczuwam ciężką rozmowę...
-Hej.- odpowiedziałam niemal szeptem. Zapadła krępująca cisza. Żadne z nas nie chciało zacząć pierwsze rozmowy. Ja nie zrobię tego na pewno. Boję się... 
-Powiedz mi...- zaczął Piotrek - Powiedz mi co ty sobie wyobrażasz? 
-Nie rozumiem. O co ci chodzi?
-Tak nagle, znikąd się pojawiasz i myślisz, że co? Że wszystko będzie tak jak dawniej? Że nasze stosunki będą takie jak kiedyś? Że znowu będziemy nierozłączni? Nawet sobie nie wyobrażasz ile krzywdy narobiłaś! Mama płakała nocami, bo się nie odzywałaś. Bała się o ciebie! Ja opuściłem się w szkole. Obdzwoniłem wszystkich naszych wspólnych znajomych, rodzinę... Obdzwoniłem wszystkich! Nikt nie miał bladego pojęcia gdzie dokładnie mieszkasz i co u ciebie! Nikt! Uciekłaś! Tak po prostu uciekłaś! Jak tchórz! Jak rozwydrzony dzieciuch!- zaczął krzyczeć mi prosto w oczy. Zabolało. Tak cholernie zabolało.
-A może jestem zwykłym, rozwydrzonym dzieciuchem!? Wiedziałam że ta rozmowa będzie nie za ciekawa, ale nie przypuszczałam, że aż tak bardzo! Że zaczniesz mnie wyzywać i że nie dasz dojść mi do słowa. Myślisz, że mi nie było ciężko?! Że nie tęskniłam za tobą, za twoimi rodzicami, za Bartkiem?! Wiesz jak sobie wyobrażałam tą rozmowę? Myślałam, że usiądziemy w jakimś cichym miejscu i będę mogła ci wszystko wytłumaczyć, ale nie! Ty wolisz urządzać jakieś pieprzone scenki przy wszystkich!- nie byłam mu dłużna i powiedziałam co mi ślina na język przyniesie. Na prawdę chciałam mu wszystko powiedzieć. Wyjaśnić czemu wyjechałam, ale najwidoczniej go już to nie obchodzi. Właśnie straciłam bardzo ważną dla mnie osobę. Straciłam brata... Inni zamilkli przy naszej wymianie poglądów, a ja wybuchnęłam płaczem. 
-Nie krzycz na nią.- powiedział Bartek podchodząc do nas. 
-Będę robił co mi się podoba, a akurat jej się to należy!
Nie wytrzymałam.. Wybiegłam z płaczem, a Janek za mną. Odwróciłam się nagle i stanęłam przed nim. Jego mina nie mówiła zbyt wiele. 
-Teraz już wiesz, czemu tak bardzo bałam się z nim porozmawiać! Przepraszam, ale chciałabym zostać sama!- krzyknęłam i pobiegłam w stronę domu. 
-Tylko nie zrób nic głupiego!- powiedział za mną Janek. 
Co on sobie wyobraża. Przecież nie będę miała zamiaru popełnić samobójstwa... Aż taka głupia to ja nie jestem. 

*U Kurka*

-Co ty do cholery robisz?!- wydarłem się na Nowakowskiego. Zamiast się cieszyć to on takie cyrki odstawia. 
-Nie wiem Bartek, na prawdę nie wiem. Nerwy mi puściły... Nie chciałem, żeby tak wyszło. 
-Gówno mnie obchodzi, czy chciałeś czy nie chciałeś! Możliwe, że teraz straciliśmy ją kolejny raz! Boże... Coś ty zrobił. 
-Przepraszam, no! Przepraszam! 
-Ty nie mnie powinieneś przepraszać!- dalej krzyczałem. Taki zły to dawno nie byłem...
-Chłopaki o co chodzi? Kim była ta dziewczyna?- zapytał Igła, a inni przysłuchiwali się uważnie. Najwidoczniej zrobiliśmy niezłą sensację.
-Moja przyjaciółka, a Pita kuzynka. Tak właściwie to siostra.- odpowiedziałem, próbując się uspokoić. 
-Nie mam już siostry.- dodał do mojej wypowiedzi Nowakowski. Jak go zaraz pierdo... Walnę to się na drugą stronę przekręci. 
-Kurwa Piotrek! O co ci do cholery chodzi!? Zamiast się cieszyć, że po 4 latach w końcu się spotykacie, to ty jakieś szopki odwalasz!- nie wytrzymałem. Musiałem to powiedzieć. Wiem, że nie powinienem bo to mój przyjaciel, ale...ale po prostu muszę jej bronić. 
-No to mi wytłumacz jedną sensowną rzecz! Czemu w tedy wyjechała?! 
-Nie mam pojęcia. Zapytaj się jej. A nie sorry. Zamiast to zrobić to wolałeś ją wyzywać!O nie!- teraz nasunęła mi się do głowy pewna nie za ciekawa myśl...
-Co jest?- zapytał lekko zdziwiony. 
-A co jeśli znowu zniknie? Co jeśli już nigdy więcej jej nie zobaczymy? Co jeśli znowu ucieknie? Nie, nie, nie! Nie mogę do tego dopuścić!- wykrzyczałem i zacząłem biec w stronę wyjścia. 
-Ej Bartek! Gdzie ty idziesz!- krzyknął za mną Igła. 
-Idę jej szukać! Nie pozwolę jej kolejny raz odejść!
Wybiegłem z pizzerii i dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że nie wiem gdzie Nikola mieszka. Jaki ja jestem tępy. Rozejrzałem się dookoła i zauważyłem Janka Nowakowskiego. Z tego co zauważyłem to się przyjaźnią, jak nie coś więcej. Mam nadzieję, że on powie mi gdzie mieszka Nika. 
-Ej! Janek! Poczekaj. Sprawę mam.- powiedziałem do Nowakowskiego. 
-Czego?- odpowiedział oschle. Kurde. Co mu odbiło? Przeważnie jest wesołym żartownisiem...
-Mam do ciebie ogromną prośbę. Podaj mi adres Nikoli. To bardzo ważne...
-Nie. 
-Błagam cię... Janek bądź człowiekiem. Ona nie może znowu uciec. Nie chcę kolejny raz jej stracić...Proszę.- spojrzał na mnie lekko zdziwionym wzrokiem i z ogromną niechęcią powiedział mi gdzie mieszka Nika. Pożegnałem się z nim jak najszybciej i czym prędzej pognałem pod podany adres...

                                            *********************************

Mamy kolejny rozdzialik. Podoba się wam? :)
Jest trochę krótszy od pozostałych ponieważ chciałam wzbudzić w was ciekawość. Mam nadzieję, że mi się udało :)
Mamy awans do Mistrzostw Europy 2015!!! <3 <3 Cieszycie się? Bo ja bardzo :D :D